Ervaringen

Mijn naam is Amber en ik ben 22 jaar. Van februari 2020 tot en met juli 2020 loop ik mijn afstudeerstage bij Zorg voor Jou als student psychomotorische therapie. Sinds september 2015 studeer ik aan Hogeschool Windesheim en zit nu in de afrondende fase. Na het afronden van deze stage ben ik klaar met mijn opleiding.

Naast dat ik bij Zorg voor Jou bij de PMT meeloop, mag ik ook meekijken bij de persoonlijke begeleiding en het maatschappelijk werk. Het spreekt mij erg aan om bij verschillende delen van het bedrijf mee te kijken en dit te ontdekken.

Voor ik aan mijn stage begon wist ik niet goed wat ik ervan kon verwachten omdat Zorg voor Jou op veel verschillende manieren zorg aanbiedt en ik niet wist wat mijn rol hierin zou gaan worden. Nu alles steeds meer op zijn plek begint te vallen is mijn deel ook steeds duidelijker. Hoe langer ik nu stage loop, hoe gelukkiger ik ben met deze stageplek. Vooraf had ik veel twijfels of PMT wel de goede opleiding voor mij is. Deze twijfels zijn nu helemaal weg. Dat komt door het vertrouwen wat ik krijg door de stage en ik mij op mijn gemak voel binnen het team. Naast dat ik de cliënten zie groeien zie ik ook groei bij mezelf. In het begin van de stage was ik erg bang om fouten te maken en daardoor niet goed kon aansluiten bij de hulpvraag van de cliënt. Nu merk ik dat ik dat heb leren loslaten en daardoor zelf veel meer van mijn stage kan genieten.

Ik ben daar erg trots op en kijk ernaar uit om te zien wat we nog allemaal gaan ondernemen met Zorg voor Jou.

Ongeveer vier jaar geleden ging ik dit avontuur aan bij Zorg voor Jou. Ik had toen nooit gedacht dat ik nu hier zou staan! Er waren zoveel psychiaters, coaches en verschillende therapieën die ik al had gehad maar die niet aansloegen. Dit resulteerde in dat ik geen hulp meer durfde te vragen of accepteren, zelfs als het wel geboden werd. Vijf jaar geleden leerde ik Janna kennen op het voetbalveld. Ik was erg stil en onzeker, mijn masker was na al die jaren mijn veilige haven geworden. Naar Janna was ik wel open en eerlijk en ik heb uiteindelijk gevraagd of ze me kon helpen met de dingen waarin ik vastliep.

Het avontuur begon en ik wist niet wat ik kon verwachten. Ik ervaarde ineens gevoelens waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Ik leerde hoe ik rust kan creëren door zelf mijn ademhaling onder de knie te krijgen. Ook sliep ik weer nachten door zonder teveel te piekeren en leerde ik de hulp die ik nodig had te accepteren. Daardoor zag ik in dat ik zonder masker ook prima kon functioneren. Bij Janna leerde ik dat praten helpt, dat vallen en opstaan menselijk is en dat iedereen een angst heeft en dat ik daar echt niet de enige in was. Wat ik ook ben gaan inzien is dat falen je verder kan brengen, want ‘niet perfect is ook genoeg’ en dat je niet in drie stappen jezelf kan worden. Nu, na vier jaar, vind ik veel van deze dingen nog steeds spannend maar kan ik er beter mee omgaan! Ik heb in deze vier jaar vaak tegenslagen gehad maar ik ben ook heel vaak weer opgestaan. Ik ben niet de makkelijkste om mee in zee te gaan, een gesloten boek was niks vergeleken met mij! Ik uitte alles in boosheid en agressie en kwam dan ook vaak genoeg met een blessure bij de sessie omdat ik dan weer een uitbarsting had gehad.

Zodra het te heet werd onder mijn voeten kwam ik wel eens gigantisch brak of net uit de kroeg of gewoon niet naar een sessie maar ik heb in de afgelopen jaren wel doorgehad dat ik daar mezelf mee had en niet de ander.

Psychomotorische therapie is voor mij echt iets waar ik belang bij heb en ben daarom elke dag nog steeds heel erg blij dat ik die stap heb genomen, aangezien ik merk dat ik er heel erg veel profijt van heb. Tot het begin van 2020 had ik alleen psychomotorische therapie, naar m’n gevoelens gaan en rustig worden ging beter. Ondertussen was ik mijn hele structuur kwijt. Ik had het financieel niet meer op de rit en raakte achter in betalingen. Natuurlijk vond ik het spannend om dat te zeggen, omdat hulp vragen nog steeds best ingewikkeld is. Uiteindelijk liep ik ook achter met de betalingen van Zorg voor Jou. Toen moest er toch echt wat gaan gebeuren, anders viel mijn proces stil. Omdat Janna meer bezig was met mij structureel weer op de rit te krijgen heeft ze mij een voorstel gedaan. Ik kon voor het stukje structuur, financieel en het zoeken naar een huis ook bij een maatschappelijk werkster terecht. Het was ook mogelijk om dit binnen Zorg voor Jou te doen. Dat voelde in eerste instantie als een klap in mijn gezicht. Mijn proces stond stil en Janna  wilde mijn stukje structuur, financieel, een woning en de rest van het riedeltje aan iemand anders voor leggen. Dat is best een stap om dat te veranderen als je vier jaar in een proces zit met een therapeut die ik alles toe vertrouw en waar ik altijd alles mee heb gedeeld. Dat is best heel erg eng! Ik moest hier echt over nadenken aangezien ik niet makkelijk mijn masker af doe. Ik moest gaan kijken of ik nogmaals iemand anders om hulp wilde vragen.

Na gigantisch bluffen, omdat ik het helemaal niet durfde, maar toch ergens wist dat ik het nodig had om mijn proces verder te vervolgen, kwam er een gesprek met de maatschappelijk werkster (Ellen). Zij leerde mij kennen en ik haar. Janna had mij gevraagd of ik het fijn vond dat ze erbij was maar daar hoefde ik niet zo lang over na te denken. Ik vond het eng en wist zeker dat, als ik het alleen moest doen, ik me alleen zou voorstellen en verder dicht zou slaan. De dagen voor de afspraken met Ellen was ik bang en gigantisch nerveus, ik wilde helemaal niet maar ik moest. Na veel wikken en wegen had ik toch de stoute schoenen aan gedaan en ben ik er met volle overtuiging in gegaan. Achteraf valt het wel mee en vond ik het toch fijn dat Janna me er doorheen heeft gesleept! Nu, enkele weken later, gaat mijn proces bij psychomotorische therapie weer door en helpt Ellen mij met mijn structuur en de financiën.

Ik heb nu eindelijk weer een goed vooruitzicht en dat maakt de donkere lucht weer blauw!